Schizofrenia hebefreniczna. Słowo „hebefrenia” pochodzi od dwóch greckich słów, oznaczających „młodzieńczy umysł”. Do tej formy schizofrenii nawiązujemy, gdy mówimy o kimś „zwariowany głupek”. Jej głównymi symptomami są właśnie głupkowatość, oderwanie emocji od intelektu oraz dziwaczne urojenia i halucynacje. Hebefrenik czyni dodatkowo wiele pozornie bezsensownych min i gestów. Nie leczona hebefrenia powoduje szybki i trwały defekt intelektu, choć w niektórych wypadkach może to być tylko upośledzenie zdolności komunikowania. Zachowanie hebefrenika odzwierciedla jego całkowite oderwanie od typowych ludzkich wyobrażeń dotyczących rzeczywistości. Hebefrenik żyje prawie całkowicie w świecie własnych fantazji. Zwroty retoryczne traktuje dosłownie. Poszczególne wyrazy zdań, które buduje, wiąże raczej na podstawie ich dźwięku niż sensu, albo też nadaje im całkowicie indywidualne znaczenia. Jego działanie ma charakter symboliczny, choć symbole te są zwykle zbyt osobiste, by mogły być zrozumiałe. Krótko mówiąc, hebefrenik nie tylko wycofuje się z rzeczywistości, ale zastępuje ją rzeczywistością własną, sztuczną. Z tego powodu leczenie jest podwójnie utrudnione.
Schizofrenia paranoidalna. Schizofrenia paranoidalna pojawia się w nieco późniejszym wieku niż pozostałe formy schizofrenii. Występuje tu wiele zaburzeń emocji i myślenia, właściwych dla pozostałych typów tej choroby. Jednakże głównym i charakterystycznym jej symptomem są urojenia prześladowcze i urojenia wielkościowe. Urojenia — ze względu na swą wewnętrzną spójność — trudno poddają się terapii. Podobnie jak fizyczne objawy nerwicy histerycznej, tak i urojenia paranoika umożliwiają pacjentowi oddzielenie lęku od jego realnego źródła. W paranoi schizofrenicznej źródłem lęku mogą być na przykład stłumione tendencje homoseksualne. Społeczne tabu wiążące się z homoseksualizmem wywołuje konflikty, lęki, poczucie winy i braku bezpieczeństwa. Projekcja tych uczuć i ich kompensacja redukuje lęk kosztem racjonalności.
Leave a reply