Spośród współczesnych, poważniejszych prób stworzenia teorii typologicznej opartej na analizie cech fizycznych, największą uwagę psychologów zwróciła na siebie teoria Sheldona. Sheldon i jego współpracownicy (Sheldon, Stevens i Tucker, 1940: Sheldon i Stevens, 1942: Sheldon 1954) odrzucają pogląd, że ludzi można podzielić na odrębne typy fizyczne, natomiast klasyfikują ich według trzech składników. Dla określenia tych składników posłużyli się terminami pochodzącymi od nazw poszczególnych warstw komórek w embrionie, które to warstwy stanowią zaczątek różnych tkanek ciała. Pierwszy składnik endo- mor liczny określa stopień rozwoju narządów trawienia i innych organów wewnętrznych. U osoby . otyłej składnik ton przybiera pokaźne rozmiary (duży brzuch świadczy o nadmiernie rozrośniętych trzewiach). Drugi składnik mezomorficzny odnosi się do kości i mięśni. Atleta jest przede wszystkim mezomorficzny, szeroki w barach, wąski w biodrach, o wydatnych muskułach. Trzeci składnik ektomorf iczny określa delikatność skóry, miękkość włosow i wrażliwość układu nerwowego. Osoba ektomorficzna jest wysoka, szczupła o pochyłych ramionach: nikt nie pomyli jej z osobą mczo- morficzną czy endomorficzną.