Trudniej jest wyleczyć alkoholizm niż na przykład parezę ogólną, jednakże i to bywa łatwiejsze niż leczenie demencji starczej. Stan ten jest wynikiem degeneracji i zaniku komórek nerwowych mózgu związanych z procesem starzenia.
W pierwszych stadiach demencji starczej następuje stopniowa utrata hamulców i nabytej wiedzy, powoli zawężają się zainteresowania, zawodzi pamięć, następuje utrata orientacji w czasie i przestrzeni, pojawiają się urojenia i zaburzenia emocji. W końcu pacjent umiera.
Niektóre z tych objawów wiążą się z uszkodzeniem samego mózgu, inne stanowią indywidualną reakcję na upośledzenie funkcjonowania. Dotyczy to wszystkich psychoz organicznych. Zmiany psychologiczne wynikają nie tylko z uszkodzenia mózgu, ale i z reakcji jednostki na to uszkodzenie. Kiedy więc zanikają komórki mózgowe, pogarsza się kontrola emocjonalna i pamięć. Pacjent wstydzi się swych zachowań, co dodatkowo wywołuje jego rozdrażnienie.
Osoby cierpiące z powodu psychoz organicznych mają zasadniczo trzy typy objawów: rozluźnienie hamulców, tzw. zespół splątania i symptomy kompensacji. Objawy rozluźnienia hamulców wynikają z osłabienia mechanizmu tłumienia. Wyraźnie widać to na przykładzie alkoholika, który stopniowo traci mózgową kontrolę nad pierwotnymi popędami.
Zespół splątania wynika z utraty świadomości i zdolności uczenia się. Skrajnąjego formą jest całkowity brak przytomności. Przy mniejszym natężeniu objawia się to przez amnezje, afazje i otępienie. Przy amnezji następuje zanik pamięci zdarzeń, miejsc, osób, a w ekstremalnych przypadkach pacjent traci poczucie własnej tożsamości. Przy otępieniu występuje brak kontaktu z rzeczywistością. Afazja oznacza utratę zdolności komunikowania się za pośrednictwem symboli. Niektóre afazje uszkadzają mowę, inne uniemożliwiają przekazywanie treści symbolicznych. Jednostka nie może pisać lub mówić.
Kompensacja stanowi wyraz wysiłku pacjenta w celu przezwyciężenia problemów związanych z zespołem splątania. Próby te polegają zazwyczaj na wykorzystaniu opisanych we wcześniejszym rozdziale mechanizmów przystosowawczych. Dotknięta chorobą osoba unika sytuacji, w których jej niesprawność może być widoczna, albo zastępuje jedne zdolności drugimi, realnymi lub wyimaginowanymi, lub też powtarza reakcje jeszcze dostępne. Taka perseweracja, jeśli ma charakter werbalny, przyjmuje formę „automatycznych zwrotów”. Chory na każdą sytuację reaguje tak samo, mówiąc na przykład: „No tak, co ty tam wiesz”, albo „Robię, co mogę”, „Tak, tak…”, „Właśnie, właśnie…”, lub jakimkolwiek innym wyrażeniem, które kiedyś miało sens, a teraz jest bezprzedmiotowe.
Leave a reply