Eksperymenty nad krzyżowaniem zwierząt dostarczają nam nieco informacji o wpływie dziedziczności na zachowanie. Na przykład, pewne odmiany myszy dostają drgawek pod wpływem wysokich dźwięków, podczas gdy inne – nie. Gdy skrzyżować te odmiany, podatność na ataki drgawek podlega regułom genetycznym, jak gdyby myszy dziedziczyły tę przypadłość jako cechę dominującą (Witt i Hall, 1949). Dzikość i łagodność u szczurów są dziedziczne. Zdaniem pewnych specjalistów zmiana tylko w jednej parze genów przekształca odmianę dziką w łagodną (Keeler i King, 1943).
Przeprowadzono kilka eksperymentów, których celem było badanie dziedziczenia zdolności do uczenia się u szczurów. Kojarząc między sobą szczury, które uzyskiwały słabe wyniki w uczeniu się labiryntów, wytworzono „tępą” odmianę: kojarząc między sobą szczury, które uczyły się dobrze, otrzymano odmianę „bystrą” (Heron, 1935, 1941: Tryon, 1940). Chociaż udało się wyodrębnić odmianę „bystrą” i „tępą”, eksperymenty te były z dwóch względów niezbyt zadowalające: (1) „bystrość” i „tępota” ograniczały się do uczenia się labiryntów (Searle, 1949) oraz (2) odmiany te nie były genetycznie czyste, tak że trudno było wysnuć wnioski co do wchodzących w grę wyznaczników genetycznych (Hall, 1951). W pewnym późniejszym eksperymencie starano się odeprzeć te zarzuty, stosując skomplikowany typ labiryntu, w formie analogii do testu ogólnej inteligencji oraz usiłując kontrolować genotypy przez kojarzenie braci z slostra- mił (Thompson, 1954). W eksperymencie tym udało się wyodrębnić „bystrą” i „tępą” odmianę w ciągu kilku pokoleń (ryc, 15-3).
Eksperymenty zadowalające z genetycznego punktu widzenia przeprowadzono z muszką owocową Drosophila. Wybraną formą zachowania była fototaksja, tj. tendencja do podążania w kierunku źródła
Leave a reply