Poczynając od wieku około trzydziestu pięciu lat, czyli od wieku, kiedy jednostka zaczyna doświadczać zagrożeń w życiu zawodowym lub seksualnym ze strony młodszych od siebie, może pojawić się krótkotrwałe urojenie prześladowcze będące skutkiem doznanej porażki lub frustracji. Stan taki nazywamy epizodem paranoi- dalnym. Z wyjątkiem tego określonego urojenia jednostka ma dobry kontakt z rzeczywistością i prognozy leczenia są bardzo dobre. Z tego powodu stany epizodów paranoidalnych odróżnia się od schizofrenii paranoidalnej.
Zaburzenie zwane paranoją występuje rzadko, jest jednak ważną psychozą. Ważną, ponieważ często przez lata pozostaje nie rozpoznana. Jest to doskonała forma epizodu paranoidalnego, tyle że trwała. Paranoik poza złożonym, wewnętrznie spójnym i niebezpiecznie przekonywającym systemem urojeń, wydaje się całkowicie normalny — nie ma halucynacji ani defektu intelektu.
Paranoik angażuje całą swą dojrzałą inteligencję i energię w tworzenie i doskonalenie hipotezy z gruntu fałszywej, lecz odzwierciedlającej jego prawdę emocjonalną. Nie konfrontuje jej z faktami, koncentrując cały swój krytycyzm na wewnętrznej spójności własnego systemu, tak że potrafi wyjaśnić wszelkie wątpliwości przez wysoce logiczne wnioskowanie. Paranoik może zostać przywódcą politycznym, a wówczas staje się społecznie niebezpieczny. Psychiatrzy przypuszczają, że Iwan Groźny i Adolf Hitler byli paranoikami.
Leave a reply