Inne eksperymenty z pacjentami z uszkodzeniami mózgu mówią nam, że mogą oni utracić zdolność operowania abstrakcją, nawet jeśli radzą sobie bardzo dobrze wtedy, gdy mają do czynienia z rzeczami konkretnymi.
– 1. Pacjenta nie można było skłonić do powtórzenia zdania „Słońce świeci” w deszczowy dzień.
– 2. Pacjent potrafi doskonale wrzucać kulki do trzech pudelek umieszczonych w różnych odległościach od niego. Nigdy nie chybia. Zapytany, które pudełko jest dalej, a które bliżej, nie potrafi tego określić ani też opisać swego sposobu postępowania w celowaniu.
– 3. Pacjent potrafi rachować na palcach i za pomocą różnych innych metod: w ten sposób może nawet otrzymywać rezultaty, które wyglądają jak odejmowanie i dodawanie, lecz jest całkowicie niezdolny do określenia, czy 7 jest więcej niż 4, i nie ma pojęcia o wartościach jakichkolwiek liczb.
– 4. Pacjent potrafi posługiwać się kluczem otwierając drzwi, lecz nie jest zdolny zademonstrować, jak posługuje się kluczem, gdy nie ma drzwi.
– 5. Inny pacjent nie potrafi, mając pustą szklankę, pokazać, jak pije, aczkolwiek potrafi pić z pełnej szklanki (Goldstein i Scheerer, 141).
Elektryczne drażnienie pewnych punktów okolicy czuciowo-ruchowej kory mózgowej człowieka, odsłoniętej pod miejscowym znieczuleniem, wywołuje spontaniczną wokalizację – dźwięki mowy nie tworzące słów. Jeśli pacjent mówi w czasie drażnienia, mowa jego jest przerywana. Chirurgiczne usunięcie tkanki w tych okolicach wywołuje prawdopodobnie pewną formę afazji (Penfield i Hoberts, 1959).
Chociaż badania te ukazują doniosłość roli mózgu w myśleniu i dostarczają pewnych wskazówek dotyczących procesów myślenia, nie rozwiązują bynajmniej sporu między zwolennikami teorii obwodowej i ośrodkowej.
Leave a reply