Jakie zasady organizacji uczenia się ilustrują te maszyny? Lumsdai- ne (1959) zwraca uwagę na następujące trzy zagadnienia:
– 1. Uczeń aktywnie odpowiada, ćwiczy się i sprawdza dokładnie, czego się ma nauczyć. Za starą zasadą „uczenia się przez wykonywanie” przemawia wiele faktów, w przeciwieństwie do biernego uczenia się, które czasami ma miejsce na sali wykładowej.
– 2. Uczeń dowiaduje się z minimalnym opóźnieniem, czy jego odpowiedź jest poprawna, czy też nie, co prowadzi go bezpośrednio lub pośrednio do skorygowania błędów. Wiemy, że jest to ważny czynnik, jeśli weźmiemy pod uwagę doniosłość natychmiastowego wzmacniania reakcji instrumentalnej czy też doniosłość znajomości wyników uczenia się. W większości tych urządzeń ostatnia odpowiedź, którą uczeń daje na pytanie, jest poprawna, która to okoliczność również pomaga w uczeniu się.
– 3. Uczeń posuwa się naprzód w swoim własnym tempie. Uczący się szybko może przebiegać poszczególne etapy, podczas gdy osoba bardziej powolna może wolno kroczyć swą drogą, dopóki również nie skompletuje prawidłowych odpowiedzi.
W związku z maszynami uczącymi istnieje szereg nierozwiązanych problemów. Skinner sądzi, że lepiej jest, jeśli uczący się podaje własną odpowiedź (jak w maszynie na ryc. 11-6), ponieważ naśladuje to bardziej dokładnie sposób rozwiązywania problemów w realnym życiu, kiedy to trzeba raczej dokonać właściwego odtworzenia za pomocą minimalnych wskazówek, niż wybierać spośród alternatyw, z których jedną trzeba rozpoznać jako poprawną. (Jest to taka różnica, jak między pytaniem otwartym na egzaminie ustnym a pytaniem z odpowiedziami do wyboru). Zaletą układu z odpowiedziami do wyboru jest jednak to, że uczeń zna prawidłową odpowiedź, zanim pójdzie dalej, co może być pomocne w uczeniu się. Problemy tego rodzaju można rozwiązać tylko w drodze eksperymentalnej i oczywiście może się okazać, że dla pewnych celów lepszy jest pierwszy rodzaj programu, a dla innych – drugi.
Leave a reply