Dziecko upośledzone pod względem umysłowym napotyka liczne trudności i przeszkody, iecz może przezwyciężyć wiele z nich i żyć pożytecznie, odczuwając zadowolenie z życia. Jedną z najtrudniejszych do pokonania przeszkód jest piętno upośledzenia. Terminy, którymi posługuje się społeczeństwo w celu określenia upośledzenia, wcześniej czy później przyjmują zabarwienie negatywne. Takie określenia, jak „półgłówek” czy „głuptak”, znane starszemu pokoleniu, zastąpiono terminem „upośledzony umysłowo”, brzmiącym kiedyś mniej obra- żliwie, jednakże i on nabrał z czasem nieprzyjemnego wydźwięku. Klasyfikacja opóźnionych w rozwoju umysłowym na grupę wyższą (debilek pośrednią (imbecyle) i niższą (idioci) także stała się bezużyteczna, odkąd nazwy te stały się określeniami obraźliwymi.
Stanowisko bardziej nowoczesne uznaje, że istnieją dzieci umysłowo nienormalne, upośledzone w różny sposób, lecz unika się ogólnych klasyfikujących terminów. Aby uniknąć piętnujących, przykrych nazw, wprowadza się wyrażenia opisowe, takie jak „z poważniejszym defektem”, „mniej opóźnione”, „dające się wyćwiczyć”, „dające się wykształcić”.
Jedynym zasadniczym rozróżnieniem, uznawanym przez Światową Orgamza- cję Zdrowia i Narodowy Związek Pomocy dla Dzieci Opóźnionych (National Association for Hetardcd Children), jest podział na dzieci z wadami organicznymi, klasyfikowane jako dzieci „z defektem umysłowym” oraz na dzieci, których trudności polegają na niezdolności do uczenia się, które klasyfikowane iako „umysłowo opóźnione” (Masland, Sarason i Gladwin, 19581. Tego rozróżnienia będziemy się trzymać w naszym teście.
Częstość występowania opóźnienia umysłowego. To, czy jakieś dziecko uznamy za nienormalne lub opóźnione umysłowo, zależy przede wszystkim od jego możliwości przystosowania się do życia w społeczeństwie. Podstawą klasyfikacji może być to, co dziecko
Leave a reply