Często podnosi się zagadnienie stosunku między niestabilnością emocjonalną i nerwicowością a zdolnościami twórczymi. Łatwo można przypomnieć sobie wybitnych artystów i pisarzy dręczonych osobistymi problemami, których zdolności twórcze mogły zatem wypływać z wewnętrznych konfliktów. Zdania co do tej sprawy są podzielone nawet wśród psychoanalityków, którzy posiadają znaczne doświadczenie, mając jako lekarze do czynienia z artystami.- i innymi twórcami cierpiącymi na różne zaburzenia. Kris (1952) uważa, że nerwicowość odgrywa pozytywną rolę w twórczości artystycznej, podczas gdy Kubie (1958) sądzi, że chociaż można ją znaleźć wśród artystów tak samo jak wśród innych ludzi, stanowi ona w istocie przeszkodę dla ich artystycznych osiągnięć. W związku z tym warto przytoczyć kilka spostrzeżeń:
– 1. U niektórych artystów i pisarzy tematy, które kształtują treść ich wysiłków twórczych, mają w znacznej mierze charakter autobiograficzny i w tym sensie mogą stanowić odbicie ich własnych nierozwiązanych konfliktów. Widać to wyraźnie w przypadku Eugene 0’Neil- la, którego ,,świadoma” autobiografia występuje w sztuce „Długa wędrówka w noc”, podczas gdy „Pożądanie w cieniu wiązów” ujawnia, być może, jego autobiografię „nieświadomą” (Weissman, 1957).
– 2. Pisarz, który wykorzystuje własne doświadczenia, niekoniecznie pisze tylko dla siebie, z wewnętrznego przymusu: uogólnia on swe własne doświadczenia tak, aby wynikał z nich pewien morał dla szerszej publiczności. W takim przypadku cele, które sobie stawia i satysfakcja, którą osiąga, nie są jedynie tego rodzaju, aby mogły łatwo zniknąć pod wpływem psychoterapii.
– 3. Pisarz, artysta czy inny twórca, który poddaje się psychoterapii, zwykle czyni to dlatego, że cierpienie wywołane przez jego konflikty uniemożliwia mu pracę twórczą. Udana terapia pozwala mu wrócić do swojej maszyny, do pisania lub do swoich płócien.
Leave a reply