W czasie I i II wojny światowej testy psychologiczne zastosowano do określania uzdolnień milionów ludzi. Nigdy przedtem jakiś jeden program badań testowych nie dostarczył tak wielu danych. W trakcie I wojny światowej opracowano dwa poważniejsze testy, znane jako Test Alfa Armii Amerykańskiej (Army Alpha) (dla umiejących czytać i pisać ipo angielsku) oraz Test Beta Armii Amerykańskiej (Army Beta) (dla niepiśmiennych oraz nie znających dobrze języka angielskiego). Są to testy grupowe w odróżnieniu od testów Bineta, które są testami indywidualnymi. Test grupowy, podobnie jak zwyczajny egzamin pisemny, można przeprowadzić jednocześnie z wieloma badanymi. Testy wojskowe Alfa i Beta wzorowano w pewnym stopniu na testach Bineta, a specjaliści, którzy je opracowali, mieli doświadczenie z wcześniejszymi wersjami Bineta.
Psychologowie postanowili porównać wyniki testu Alta z wiekiem umysłowym stanfordzkiej wersji Bineta. Przeprowadzono to porównanie, dając skalę Bineta jako test indywidualny reprezentatywnej próbce 653 osób, które badano także testem Alfa. Gdy na podstawie tego porównania przeształcono odpowiednio wyniki Testu Alfa, okazało się, że średni wiek umysłowy białych poborowych w I wojnie światowej był zbliżony do 13 roku życia (Yerkes, 1921). Pozornie słuszny wniosek, że Amerykanie byli narodem o umysłowości trzynastolatków, prowadzi do następnego problemu: jeśli przeciętnym wiekiem umysłowym dla danego wieku życia jest po prostu tenże wiek życia, to przeciętny dorosły człowiek (reprezentowany przez żołnierzy I wojny światowej) ma wiek umysłowy poniżej przeciętnej dla osób dorosłych 5. Jak to jest możliwe?
Leave a reply