Zwykle oceny osobowości jakiegoś człowieka dokonują inni ludzie. Pracodawca dobiera sobie pracowników, sąd rozstrzyga o odpowiedzialności oskarżonego, komisja stypendialna decyduje, którzy studenci zasługują na pomoc, każdy z nas wie, z kim chce utrzymywać przyjazne stosunki. Skala ocen pozwala oceniającemu zapisać swój sąd o innej osobie z uwzględnieniem cech wymienionych na tej skali. Najbardziej popularną formą skali ocen jest graficzna skala ocen – na ryc. 16-6 przedstawiono przykład takiej skali. Każdą cechę reprezentuje linia podzielona na odcinki. Jeden koniec przedstawia maksimum ocenianej cechy, drugi koniec – jej brak. Oceniający stawia znaczek w odpowiednim punkcie skali, aby określić, w jakim stopniu badany posiada daną cechę. Istnieje szereg innych form skali ocen, takich jak rangowanie (rankings) i porównywanie każdego z każdym (mcm-to-man comparisons) (Tiffin, 1959).
Oceniający musi rozumieć daną skalę, musi dostatecznie znać ocenianą osobę, by wydawane o niej sądy były na coś przydatne, musi unikać „halo efektu” i innych błędów, często towarzyszących ocenianiu („halo efekt” jest to tendencja, aby oceniać wysoko wszystkie cechy danej osoby, ponieważ jakaś jedna czy dwie jej cechy wywierają na nas bardzo dobre wrażenie, lub odwrotnie – by wszędzie oceniać ją nisko, ponieważ jakaś jej cecha nam się nie podoba). Skala ocen, stosowana z należytą starannością, stanowi bardzo pożyteczny sposób rejestracji sądów o innych ludziach.
Leave a reply