Grupie 127 studentów kolegium rozdano arkusze zawierające listę 16 przedmiotów (były to zwierzęta, wliczając w to i człowieka) oraz arkusze, na których zapisywali swoje odpowiedzi. Problem polegał na określeniu, który przedmiot spośród tych 16 został przez eksperymentatora wybrany jako „właściwy”. Grupa uczestniczyła w grze, obserwując jednego wyćwiczonego badanego, który zadawał pytania eksperymentatorowi. Odpowiadał on „tak” lub „nie”, pomagając badanym ograniczyć liczbę przedmiotów, spośród których dokonywali wyboru. Na początku każdy student odgadywał „na ślepo”, o który przedmiot chodzi, i zapisywał swoją hipotezę. Następnie po każdym pytaniu i odpowiedzi zapisywał ten przedmiot, który wydawał mu się najbardziej prawdopodobny. Zadawano następujące pytania, przy czym odpowiedź na każde z nich eliminowała logicznie połowę pozostałych jeszcze możliwości: „Czy przedmiotem jest zwierzę?”, „Czy jest nim człowiek?”, „Czy jest ich więcej niż jeden?”, „Czy ten przedmiot jest fikcyjny?”.
Zapisane odpowiedzi pozwoliły określić, czy badani wykorzystywali całą informację dostępną w każdej fazie (Bendig, 1953). Wyniki przedstawione w tabl. 12-1 wykazują, że redukcja nieokreśloności postępowała zgodnie z oczekiwaniami w pierwszych trzech fazach, tj. w przypadku hipotezy postawionej „na ślepo” oraz odpowiedzi na pierwsze dwa pytania, lecz odpowiedź na trzecie pytanie dostarczyła badanym znacznie mniej informacji, a w czwartej próbie zarejestrowano przyrost informacji wynoszący jedynie 0,21 bita. Z wyjątkiem tego pytania badani wykorzystywali większość dostępnych informacji. Przyrosty informacji wynosiły od 80 do 90% możliwych.
Związek między tym eksperymentem a wykrywaniem uszkodzeń jest dość oczywisty. Wiele rzeczy może się zepsuć. Jeśli- potrafimy obmy- śleć próby lokalizacji defektu, z których każda redukuje liczbę alternatyw o połowę, wówczas będziemy mogli najszybciej go wykryć.
Leave a reply