Jeden z testów projekcyjnych składa się z serii obrazków, na podstawie których badany układa opowiadania. Te twory wyobraźni osnute wokół każdego obrazka zwykle „wciągają” badanego, który o bohaterach swych opowiadań mówi rzeczy mogące stosować się do niego samego. Dość groźnie brzmiąca nazwa testu, „Test Apercepcji Tematycznej” (Thematic Apperception Test) (w skrócie TAT) (Morgan Murray, 1935: Stein, 1955) ma oznaczać, że test ten ujawnia podstawowe „tematy”, które powtarzają się w wytworach wyobraźni danej osoby. Apercepcja oznacza gotowość do spostrzegania w pewien sposób, zależny od uprzednich indywidualnych doświadczeń. Tak więc, nazwa testu implikuje, że badany interpretuje wieloznaczny bodziec stosownie do swej indywidualnej gotowości do spostrzegania w pewien określony śpcsób (zob. s. 315-316) oraz że tworzy on swe opowiadania w ramach pewnych wybranych tematów, które odzwierciedlają treść jego fantazji.

W uczeniu się za pomocą uczącej maszyny najbardziej istotnym czynnikiem jest oczywiście materiał przeznaczony do przyswojenia, ujęty w taką formę, aby go można było jak najłatwiej opanować. Tak zorganizowany materiał nosi nazwę programu, a korzyści płynące z takiego programu można uzyskać i bez maszyny. Program nie jest pomyślany jako środek, który pozwala na powtarzanię materiału lub sprawdzanie, czy jest opanowany, tak jak w pewnych starszych formach maszyn egzaminujących lub w niektórych typach pomocy szkolnych zawierających zadania i odpowiedzi na nie. Ma on na celu uczyć, to jest spełniać tę rolę, co 'podręczniki i nauczyciele przed egzaminem, a zatem program musi podawać informacje i musi umożliwiać uczniowi branie czynnego udziału w nauce przez dostarczanie odpowiedzi, które najpierw podsuwa się czy podpowiada, zanim zostaną przeuczone w trakcie dalszej nauki. Wobec tego osoba, która konstruuje program, musi pamiętać oorganizacjiwiadomości, i to zarówno 1 o g i c zn e j (co uczeń musi wiedzieć, zanim będzie mógł zrozumieć dalsze wywody) jak i psychologicznej (jak skierować uwagę na istotne elementy, jak wyprowadzić uogólnienia z poprzednich informacji itd.). Ponieważ taka konstrukcja nie jest rzeczą prostą, osoby układające programy wypróbowują je na uczniach, dla których są przeznaczone, korygując je stopniowo. Program jest dobry wówczas, gdy uczniowie Łmogą go opanować, popełniając bardzo małą liczbę błędów: jeśli materiał jest dobrze ułożony, uczenie się przebiega w sposób prawidłowy.