Wprowadzona przez starożytnych Greków klasyfikacja temperamentów na cztery typy opierała się na ówczesnych wiadomościach o chemizmie organizmu. Były to typy: sangwiniczny, flegmatyczny, melancholiczny i choleryczny. Każdy z nich cechowała przewaga jednego z czterech „soków organizmu”: u sangwinika, człowieka na ogół serdecznego i wesołego, przewagę miała krew: cechy flegmatyka, obojętnego i powolnego, przypisywano flegmie: melan- cholik, cierpiący z powodu depresji i smutku, miał zbyt dużo czarnej żółci: choleryk łatwo wpadający w gniew i szybko reagujący, czynił to pod wpływem zwykłej żółci. Nowoczesny odpowiednik tej teorii przypisuje te funkcje hormonom. Tak na przykład, jeden z wybitnych współczesnych biochemików broni poglądu, ze należy starannie zbadać chemizm organizmu jako podstawę temperamentu (Williams, 1956). Chociaż każdy z nas ma takie same gruczoły wydzielania wewnętrznego, wielkość ich u różnych osób różni się znacznie. Stwierdzono na przykład, że ten sam gruczoł u jednej osoby może ważyć trzy razy tyle, co u innej (bez żadnego powiększenia wynikającego z choroby). Tak więc, względna przewaga tego czy innego gruczołu może spowodować, że u jednej osoby wystąpi nadmiar tyroksyny, u innej zaś – adrenaliny. Williams konkluduje, że każdy człowiek ma swój własny, odrębny typ aktywności endokrynologicznej. Zgodnie z tym poglądem indywidualny temperament jest czymś w rodzaju „symfonii endokrynologicznej”.

Po lewej – zbiory form abstrakcyjnych. Po prawej – zbiory przedstawiające przedmioty konkretne. Zbiory różnią się pod względem barwy (czego nie pokazano) oraz Liczby przedmiotów. Dalsze omówienie w tekście. (Źródło: Heidbreder, Bensley, tvy. 1948). przestrzennych, ponieważ formy te są mniej „konkretne”. Liczby są jeszcze mniej „konkretne aniżeli kształty, tak że w eksperymencie takim, jak opisany powyżej, trudniej jest dojść do pojęcia „czwórko- wości ’ czy „szóstkowości” niż do pojęcia trójkatności. Wyższe rodzaje myślenia, których przykładem jest matematyka, wymagają bardziej abstrakcyjnych pojęć.