Zasady opracowane w ramach genetyki populacji mają doniosłe znaczenie dla genetyki człowieka, ponieważ dane dotyczące cech rodziców i dzieci można zbierać w tym samym czasie i uczony może je zgromadzić w ciągu swego życia, nie czekając na dane z historii rodzin zbierane przez kilka pokoleń. Metoda ta, jak dotąd, miała niewielkie zastosowanie do problemów, które interesują psychologów, lecz należy się spodziewać, że w końcu uda się znaleźć więcej sposobów spożytkowania tej metody w badaniach nad dziedzicznością cech psychicznych.
Pewne interesujące badania z dziedziny genetyki populacji przyniosły w rezultacie odkrycie ciekawego rodzaju upośledzenia smaku występującego u około 30% ludzi. Słaby roztwór substancji o nazwie chemicznej fenylotiokarbamid, wzięty do ust, dla 70% ludzi ma smak bardzo gorzki – dla -pozostałych jest mdły lub bez smaku. Wartości progowe wykazują pewne różnice, lecz rozkład ich ma dwie modalne2, jak tego się oczekuje w przypadku rozkładu, złożonego z dwóch „typów” osobników (ryc. 15-2). Ponieważ smak nie jest cechą, którą kierują się ludzie przy wyborze swych małżonków, gene-
Obecnie, gdy nowe metody znajdują coraz szersze zastosowanie, często napływają informacje o nowych anomaliach chromosomowych (Miles, 1961). (Przyp. aut.). Rozkład, który ma dwie modalńe, czyli dwa punkty maksymalnej liczebności, nazywa się rozkładem dwumodalnym. Powstaje on zwykle wtedy, gdy populacja składa się z dwóch różnych typów osobników. O modalnej była mowa w rozdziale 13 (przyp. aut.). tyczne wyznaczniki decydujące o odczuwaniu smaku fenylotiokar- bamidu są rozłożone w populacji w sposób przypadkowy. Tak więc, w każdej setce osób z danej populacji, wchodzących między sobą w związki małżeńskie, stosunek odczuwających dany smak do nie odczuwających tego smaku będzie względnie stały Ponieważ stosunek ten jest stały, można przewidzieć częstość występowania tego upośledzenia smaku u potomstwa małżeństw' między osobami odczuwającymi smak a nie odczuwającymi go, zgodnie z zasadami determinacji genetycznej. Przewidywania te opierają się -na założeniu, że nie- odczuwanie smaku jest prostą cechą recesywną, zdeterminowaną przez jedną parę genów, a odczuwanie smaku jest cechą dominującą Ponieważ przyjmuje się, że wszyscy nie odczuwający smaku mają dwa geny recesywne, wszystkie dzieci, których oboje rodzice są upośledzeni pod tym względem, również nic będą czuły smaku tej substancji. Gdy oboje rodzice są nosicielami jednego genu dominującego i jednego recesywnego, stosunek odczuwających smak do nic odczuwających wśród ich potomstwa powinien, zgodnie z reguła Mendla, wynosić 3:1. Jeśli choć jedno z rodziców jest czysto dominujące, wszystkie dzieci powinny odczuwać smak fenylotiokarbamidu Rezultaty badań nad dziedziczeniem upośledzenia smaku podano w tablicy 15-1. Dane te pokazują, jak dalece trafne były przewidywania: fenotypy występowały w proporcjach przewidzianych na podstawie wy- dedukowanych genotypów.
Większość cech psychicznych nie może być przedmiotem tak bezpośrednich badań, jak badania nad odczuwaniem smaku fenylotiokarbamidu. Komplikacje wynikają po części z faktu, że cechy psychiczne wpływają na wybór małżonka, a zatem nie można zakładać przypadkowego rozkładu wyznaczników genetycznych. W dodatku nie jest prawdopodobne, aby wiele cech psychicznych było zdeterminowanych przez pojedyncze pary genów.
Leave a reply