Halucynacje to doznania zmysłowe, które nie są wywołane adekwatnymi bodźcami zewnętrznymi. Jeśli ktoś utrzymuje, że słyszy głosy, przy czym żadnego realnego dźwięku w tym czasie nie słychać, to doznania te nazywamy halucynacjami. Podobnie halucynacją jest widzenie przedmiotów, których nie ma. Ściśle rzecz ujmując, nawet normalne doznania, takie jak sny, fantazje, pamięć obrazowa i wyobrażenia, również są halucynacjami.
Co odróżnia halucynacje psychotyka od „normalnych” halucynacji? Generalnie psychotyk, w odróżnieniu od neurotyka lub osoby o całkowicie zrównoważonej osobowości, nie potrafi uświadomić sobie, że jego halucynacje mają swe źródło w bodźcach wewnętrznych. Niemniej jednak, czasami i psychotycy zdają sobie sprawę, że ich halucynacje nie są prawdziwe. Podobnie i zupełnie normalni ludzie mylą niekiedy marzenie z rzeczywistością. W stanie hipnozy można na przykład zasugerować halucynacje osobom zdecydowanie niepsychotycznym.
Tak więc jedyna różnica pomiędzy halucynacjami psycho- tyków i niepsychotyków polega na tym, że ci pierwsi są tak silnie uwikłani w swe problemy, że nie potrafią oddzielić wyobraźni od rzeczywistości. Z tego powodu najczęściej uznają swoje halucynacje za przeżycia realne.
Na treść halucynacji – włączając w to sny – składają się wspomnienia jednostki, świadome i wyparte, niedawne i te z odległej przeszłości. Halucynacje są odbiciem motywów, zainteresowań, zajęć i doświadczeń jednostki. Ponieważ psychozy, podobnie jak nerwice, stanowią sposób reakcji na silne stresy, nic zatem dziwnego, że na ogół halucynacje psychotyczne są nieprzyjemne. Zazwyczaj psychotyk widzi wrogów nastających na jego życie, słyszy głosy przeklinające go, a także nękają go napawające odrazą doznania węchowe, smakowe i dotykowe. Te ostatnie bywają szczególnie dokuczliwe, ponieważ często ich treścią są pogryzienia albo pełzające po ciele robactwo i jako zależne od interpretacji dotykowego doznania kłucia graniczą z urojeniami.
Leave a reply