Przeciętne i miary zmienności

Statystyka może przede wszystkim dostarczyć nam skrótowego opisu wielkiej liczby danych. Przypuśćmy, że chcemy zbadać wiek 5000 studentów: dane o ich wieku zawarte są na kartach w rejestrze. Są to dane surowe. Jeśli przejrzymy te karty, będziemy mieli pewne pojęcie o wieku studentów, lecz zapamiętanie wszystkich tych danych jest niemożliwe. Wobec tego robimy pewien rodzaj statystycznego podsumowania, obliczając liczbę studentów w każdym wieku. Na podstawie takiego podsumowania łatwiej już będzie mówić o wieku studentów. Sianie się to jeszcze łatwiejsze, jeśli znajdziemy przeciętny wiek studentów oraz wiek najmłodszego i najstarszego studenta. Takie upraszczające i sumaryczne sprawozdania znane są jako statystyka opisowa.

Zbiór surowych danych staje się zrozumiały, jeśli dane te uporządkuje się według wielkości, czyii ustali się rozkład liczebności. Aby pogrupować dane, najpierw dzielimy na części skalę, w granicach której się one mieszczą, a następnie obliczamy liczbę danych (przypadków) przypadających na każdy przedział. Wracając do naszego przykładu, jeśli wszystkich studentów w wieku 16 i 17 lat połączymy w jedną grupę, w wieku 18 i 19 lat – w drugą, a 20 i 21 lat – w trzecią, to dane zostaną podzielone na uporządkowane grupy. Odstęp dwuletni, zastosowany przy grupowaniu studentów, nosi nazwę przedziału klasowego i reprezentuje część naszej skali. Wy bór przedziału i jego wielkość zależy od tego, co jest przedmiotem badań.

W tabl, 13-1 podano prosty zbiór fikcyjnych danych. Dane te w tabl. 13-2 przedstawiono w postaci rozkładu liczebności. Przedziały klasowe dobrano tak, by obejmowały dziesięć możliwych wyników

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>