Dlaczego nie dowierzamy rezultatom starannych badań tego rodzaju, które wskazują na różnice istotne? Mamy zaufanie do samych badań i otrzymanych w nich danych, lecz musimy strzec się wyciągania z nich ogólnych wniosków o Włochach, Szwedach czy innych narodowościach. Inny eksperyment wyjaśni nam, dlaczego musimy być ostrożni. W eksperymencie tym (Franzblau, 1935) badano dziewczęta amerykańskie pochodzenia duńskiego i włoskiego, używając testu nie wymagającego znajomości jakiegoś określonego języka: test ten znany jest jako Międzynarodowy Test Inteligencji (International Intelligence Test). Pomiędzy dziewczętami pochodzenia duńskiego i włoskiego stwierdzono różnice tego samego rzędu, jakie widzimy w tablicy 15-10 między dziećmi pochodzenia szwedzkiego i włoskiego. Następnie przeprowadzono badania testowe nad dziewczętami duńskimi i włoskimi w ich krajach ojczystych, starając się jak najlepiej dobrać jednakowe poziomy społeczno-ekonomiczne. W ich rodzinnych stronach nie było istotnych różnic między średnimi wynikami dziewcząt duńskich i włoskich. Badania te przemawiają silnie za hipotezą, według której przyczyną stwierdzanych w Ameryce różnic jest fakt, że emigracja do Stanów obejmowała w poszczególnych krajach różne warstwy społeczne.

Ponieważ test inteligencji ma mierzyć raczej bystrość umysłu niż rezultaty specjalnego ćwiczenia, trzeba znaleźć takie zadania testowe, które można rozwiązać bez określonego przygotowania. Innymi słowy, test inteligencji ma być raczej testem zdolności niż testem wiadomości i umiejętności, musi więc być odpowiednio skonstruowany.

Opracowanie zadowalających teorii typów nie jest rzeczą niemożliwą. Być może, w końcu podzielimy ludzi na typy tak odrębne, jak w przypadku podziału według grup krwi, co tak bardzo przyczyniło się do powodzenia transfuzji krwi. Nie ma żadnych dających się logicznie uzasadnić zastrzeżeń przeciwko takim teoriom, jest jednakże faktem, że teorie obecne nie dostarczyły materiałów dowodowych potrzebnych do ich zweryfikowania. Nawet gdyby dowody takie były bardziej przekonywające, z teoriami typów nadal związane byłyby dwa niebezpieczeństwa.

Często podnosi się zagadnienie stosunku między niestabilnością emocjonalną i nerwicowością a zdolnościami twórczymi. Łatwo można przypomnieć sobie wybitnych artystów i pisarzy dręczonych osobistymi problemami, których zdolności twórcze mogły zatem wypływać z wewnętrznych konfliktów. Zdania co do tej sprawy są podzielone nawet wśród psychoanalityków, którzy posiadają znaczne doświadczenie, mając jako lekarze do czynienia z artystami.- i innymi twórcami cierpiącymi na różne zaburzenia. Kris (1952) uważa, że nerwicowość odgrywa pozytywną rolę w twórczości artystycznej, podczas gdy Kubie (1958) sądzi, że chociaż można ją znaleźć wśród artystów tak samo jak wśród innych ludzi, stanowi ona w istocie przeszkodę dla ich artystycznych osiągnięć. W związku z tym warto przytoczyć kilka spostrzeżeń: