Myśli te nie zjawiły się w jakimś słownym sformułowaniu. Ja w ogóle bardzo rzadko myślę słowami. Myśl zjawia się, a potem mogę próbować wyrazić ją w słowach… Przez wszystkie te lata istniało poczucie ukierunkowania, dążenia wprost do czegoś konkretnego. Oczywiście, bardzo trudno wyrazić to poczucie w słowach, lecz stanowczo rzeczy miały się właśnie tak i trzeba to wyraźnie odróżnić od późniejszych rozważań nad racjonalną formą rozwiązania. U podstaw takiego Ukierunkowania leży zawsze jakaś logika, lecz u mnie wystąpiło to w formie oglądu, poniekąd wzrokowego”s.

Większość z nas przyjmuje, że rzeczywistość, jaką poznajemy, istnieje niezależnie od tego, w jaki sposób o niej mówimy. Sądzimy na przykład, że każdą myśl wyrażoną w jakimś języku można przetłumaczyć na inny język. To twierdzenie wydaje się tak oczywiste, że zakwestionowanie go jest czymś raczej zaskakującym, jednakże pewien badacz języków indiańskich, Whorf (1950, 1956) stwierdził, że taki bezpośredni przekład jest często niemożliwy. W jednym z badanych przez niego języków nie ma żadnego wyraźnego rozróżnienia między rzeczownikami a czasownikami, inny zaciera różnice między przeszłością, teraźniejszością a przyszłością, a trzeci stosuje tę samą nazwę dla barwy szarej i brązowej. Różnice te doprowadziły Whorfa do dwóch konkluzji: