Dorośli również -jak wiadomo – często uciekają się do reakcji uzależnienia. Bywa, że reakcja taka staje się nawet przyjętą metodą ataku. U niektórych osób przybiera ona formę pragnienia pełnej opieki. O takich właśnie ludziach czytamy czasem na pierwszych stronach gazet, kiedy – najczęściej pod naciskiem jakichś nowych przepisów ubezpieczeniowych – krewni ujawniają istnienie samotnika, który nigdy nie opuszcza swego pokoju, nawet po to, by się umyć, i żąda, żeby posiłki przynoszono mu do łóżka.

Obsesje są to stałe, świadome myśli lub pragnienia, które sama jednostka uznaje za mniej lub bardziej irracjonalne. Obsesyjny neurotyk nie akceptuje swej obsesji, ale nie umie jej zwalczyć. Wielu skądinąd racjonalnych ludzi przyznaje, że nie potrafi pozbyć się pewnych uprzedzeń, choć jednocześnie stwierdza, że nie mają one żadnych racjonalnych podstaw. U dziecka, które nie czuje się emocjonalnie bezpieczne, może pojawić się podejrzenie, że jest sierotą, a jego rodzice w rzeczywistości nie są z nim w żaden sposób spokrewnieni. Inną dość powszechnie występującą myślą obsesyjną jest przekonanie, że wychodząc z domu, nie zakręciło się gazu lub nie zamknęło drzwi na klucz. Bardziej niebezpieczne jest nagle pojawiające się pragnienie popełnienia przestępstwa lub jakiegoś lubieżnego czynu.

Pomiędzy symbolem a przedmiotem oznaczanym przez ten symbol istnieje' jakiś związek. Różne są na ten temat poglądy (Osgood, 1953, Brown, 1958).

Poczynając od wieku około trzydziestu pięciu lat, czyli od wieku, kiedy jednostka zaczyna doświadczać zagrożeń w życiu zawodowym lub seksualnym ze strony młodszych od siebie, może pojawić się krótkotrwałe urojenie prześladowcze będące skutkiem doznanej porażki lub frustracji. Stan taki nazywamy epizodem paranoi- dalnym. Z wyjątkiem tego określonego urojenia jednostka ma dobry kontakt z rzeczywistością i prognozy leczenia są bardzo dobre. Z tego powodu stany epizodów paranoidalnych odróżnia się od schizofrenii paranoidalnej.

Zdolność dokonywania inteligentnych wyborów jest wysoko ceniona. Niestety większość obiegowych poglądów na temat sposobów doskonalenia tej zdolności nie opiera się na faktach psychologicznych.

Jeśli jakaś przeszkoda stoi na drodze do bezpośredniego osiągnięcia upragnionego celu, dziecko zaatakuje ją z furią. Atak małego dziecka to wojna totalna, a jej celem jest usunięcie niewygodnego obiektu lub przeciwnika, zniszczenie go albo zabicie. Jeśli ów nawyk reagowania agresją zostanie wyuczony i utrwalony, będzie on równie trudny do przezwyciężenia jak inne nabyte nawyki. W rzeczywistości agresja – w swej wzbogaconej intelektem postaci – leży u podstaw wszelkiej aktywności naukowej. Sam atak nie jest zatem czymś, co samo w sobie jest złe. Zły jest jedynie wtedy, gdy – podobnie jak u dzieci, które nie zostały jeszcze dostatecznie uspołecznione – staje się bezmyślną, nie kontrolowaną agresją przeciwko czynnikowi frustracji.